Ίσως είναι κ οι ρημάδες ορμόνες που δεν τιθασεύονται εύκολα. Ίσως είναι επειδή σε λίγες μέρες θα ανεβώ στην πόλη σου και δε θα σε δω... δεν είσαι πια εκεί... δεν είσαι πουθενά και όμως είσαι παντού. Και ο τόπος θα μυρίζει απώλεια... και θα πρέπει να το αντιμετωπίσω, να το συνειδητοποιήσω... οτί δε θα σε δώ ποτέ πια.
Όταν έφυγες ήταν η χρονιά που είχα μπει στο ΤΕΙ. Σε έπαιρνα τηλέφωνο στο νοσοκομείο κ μου μιλούσες σαν να μην τρέχει τίποτα, σαν να είσαι καλά...
Θυμάμαι τα τραγούδια που μου τραγουδούσες μικρή "χοπ χοπ χοπ, τρέχα αλογατάκι..." και παίζαμε. Και σχεδόν κάθε καλοκαίρι από 10 χρονών ταξίδευα τα καλοκαίρια για να μείνω μαζί σου λίγες μέρες... μου αγόραζες ρούχα σαν δώρο και εγώ ντρεπόμουν, ήθελα απλώς να σε βλέπω πιο πολύ.
Και όταν μεγάλωσα λίγο μου μάθαινες έμμεσα πώς να είμαι γυναίκα... σαν μια μεγάλη αδερφή που (ενώ έχω κουραστεί να είμαι) είχα ανάγκη. Τι είναι 16 χρόνια διαφορά? Τίποτα... σαν μεγάλη μου αδερφή ήσουν... απλά μακριά.
Και σε θαύμαζα τόσο πολύ... τα μαύρα, μακριά, κυματιστά μαλλιά σου, τα ρούχα σου, οι κινήσεις σου...η τραγουδιστή φωνή. Νόμιζα μια μέρα ότι σε είδα στο κέντρο της Αθήνας και λύθηκαν τα γόνατά μου... αλλά δε θα σε δω... ποτέ ξανά. Θα ανέβω στην Καβάλα και δε θα είσαι εκεί... αλλά η απουσία σου θα δεσπόζει στο σπίτι.
Έλα σε παρακαλώ, έλα εκεί όταν θα πάω... δε θα ξέρω τι να πω, πώς να φερθώ στη μαμά σου... στην "νονά μου τη μεγάλη"...στην μοναδική πλέον νονά. 'Ελα λίγο να σε νιώσουμε εκεί... μου λείπεις, σε χρειάζομαι, σε αγαπάω.
Κ.
